Ongeveer 99% van de overledenen in Nederland wordt in een kist begraven of gecremeerd. Gevoelsmatig wordt er bij een begrafenis vaker voor een massief houten kist gekozen. Bij een crematie wordt meestal een eenvoudige kist gekozen. In beide gevallen zien we de kist nooit meer terug. Het is veelal een gevoelskwestie. Wanneer je in de aarde begraven wordt, “moet” de kist van hout zijn zodat het lichaam langer beschermd blijft. En bij een crematie wordt de kist “toch maar” verbrand.
Zowel bij begraven als cremeren zijn er enkele beperkingen aan wat er mee mag in de kist. Vaak is er behoefte om iets persoonlijks mee te geven als afscheid aan de overledene. Bij andere culturen zien we dat men de overledene voorwerpen of geld meegeeft voor een goede overtocht. In onze cultuur gaat het meer om het afscheidsgevoel. Er worden vaak foto’s of brieven meegegeven, maar ook wel voorwerpen als een mooie steen, een beeldje, tekeningen, bloemen of andere voorwerpen die voor de overledene belangrijk waren zoals een zakdoek, een lippenstift, snoepjes, een kruisje of rozenkrans of sieraden die de overledene altijd droeg. Dit mag allemaal. Eigenlijk zijn bij een crematie alleen voorwerpen van glas niet toegestaan. Ook een bril van een overledene moet daarom af voor het sluiten van de kist. Glas smelt tijdens het crematieproces en er blijft dan een filmpje van glas achter in de oven dat niet of nauwelijks te verwijderen is. Ook een pacemaker moet verwijderd worden voor de crematie, daar de batterij kan ontploffen tijdens de crematie. Wanneer een overledene kort voor het overlijden een radioactieve stof toegediend heeft gekregen, mag er helemaal niet gecremeerd worden daar dit wel een half jaar in het lichaam achterblijft en ook straling geeft. Verder mag eigenlijk bijna alles.